LIFE
Είναι από τους πιο επιτυχημένους Έλληνες σκηνοθέτες, με τεράστιες επιτυχίες, τις δυο τελευταίες δεκαετίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Ο Αλέξανδρος Ρήγας, περιοδεύει ανά την Ελλάδα με την παράσταση των μεγάλων ρεκόρ, «Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή», σημειώνοντας τεράστια επιτυχία για 9η συνεχή χρονιά. Στη στάση του στα Χανιά, ο Αλέξανδρος μας μιλά για την παράσταση, για τη σχέση του με τους συντελεστές της αλλά και το κοινό, ενώ μας αποκαλύπτει και το πότε, θα πέσει η… αυλαία της παράστασης, που έχουν παρακολουθήσει 1,5 και πλέον εκατομμύριο θεατές.
Το Καλοκαίρι και οι αρχές του φθινοπώρου, είναι έννοιες συνυφασμένες με τις θεατρικές περιοδείες για τους ηθοποιούς. Ξανά στην Κρήτη…
Η Κρήτη, πάντα αγκαλιάζει τις θεατρικές παραστάσεις. Πρέπει να είναι κάτι πολύ εμφανές λάθος, για να μην το αγκαλιάσει. Το νησί σας, αγαπάει πολύ το θέατρο και είναι ευλογημένος προορισμός για όλους εμάς. Ειδικά στις καλοκαιρινές περιοδείες, η Κρήτη, είναι ένα μέρος που όλοι αγαπάμε να πηγαίνουμε.
Τι συμβαίνει τελικά με αυτή την παράσταση, κοντεύει να «πιάσει» διψήφιο νούμερο η… ηλικία της…
Είναι αυτό το… γλυκό που συμβαίνει με ορισμένα θεατρικά έργα. Είναι μια δουλειά που ανεπιτήδευτα, αγαπιέται πολύ από το κοινό. «Το Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» ξεκίνησε να παίζεται πριν από εννέα (9) χρόνια, έχουν δοθεί πάρα πολλές παραστάσεις στην Αθήνα και στην Περιφέρεια, έχει πραγματοποιήσει ρεκόρ εισπράξεων όλα αυτά τα χρόνια αλλά από την πρώτη κιόλας ημέρα που αυτό το έργο, ήρθε σε επαφή με το κοινό, καταλάβαμε το τι θα συνέβαινε.
Έχετε καταλήξει στο «τι είναι αυτό το κάτι» που έχει κάνει αυτή την παράσταση τόσο «δυνατή»;
Πραγματικά το παρακολουθώ και με απασχολεί συχνά αυτό το ερώτημα. Με συγκινεί βαθιά να βλέπω κάθε χρόνο, να γεμίζουν τα θέατρα. Μια εξόφθαλμη προσέγγιση λέει πως είναι ένα έργο, μια μαύρη αστυνομική κωμωδία, που κλείνει το… μάτι σε πράγματα και καταστάσεις, με τη «διαστρέβλωση» που πάντα έχει δικαίωμα να κάνει αυτός που γράφει. Ένα ακόμη πολύ σημαντικό γεγονός, που σίγουρα μετρά και επηρεάζει και θετικά, είναι πως συχνά, πολύ συχνά, ανανεώνουμε το καστ των συντελεστών που βρίσκονται επί σκηνής. Ελάχιστοι είναι οι ηθοποιοί που παίζουν για δυο σεζόν συνεχόμενα.
Τον κόσμο – θεατή, δύσκολα πλέον μπορείς να τον ξεγελάσεις, έχει αποκτήσει σχεδόν ένα… αλάθητο κριτήριο…
Ξέρεις τι συμβαίνει… Ο κόσμος έχει μάθει, γνωρίζει πως θα έρθει και για δυο και πλέον ώρες, θα γελάσει και θα περάσει όμορφα. Οι ηθοποιοί είναι συνέχεια στην… πίεση, είμαι κι εγώ έντονος και δεν τους αφήνω να χαλαρώνουν, με αποτέλεσμα η παράσταση να παραμένει ζωντανή και οι συντελεστές κάθε βράδυ, να δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Αυτό τελικά, το εκτιμά ο κόσμος…
«Ο κόσμος έχει μάθει, γνωρίζει πως θα έρθει και για δυο και πλέον ώρες, θα γελάσει και θα περάσει όμορφα. Οι ηθοποιοί είναι συνέχεια στην… πίεση, είμαι κι εγώ έντονος και δεν τους αφήνω να χαλαρώνουν, με αποτέλεσμα η παράσταση να παραμένει ζωντανή και οι συντελεστές κάθε βράδυ, να δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Αυτό τελικά, το εκτιμά ο κόσμος»
ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ… SURVIVOR!
Συνήθως εσείς οι σκηνοθέτες προχωράτε σε προσθαφαιρέσεις πάνω στα αρχικά κείμενα. Η ατάκα για το survivor, υπήρχε από παλιά ή ενσωματώθηκε λόγω… επικαιρότητας;
(γέλια)…Κι όμως, αυτό είναι μια ατάκα από το πρώτο Survivor… Τυγχάνει μετά από τόσα χρόνια, η ατάκα αυτή να είναι και πάλι τόσο επίκαιρη… Πάντα γίνονται κάποιες προσθαφαιρέσεις. Μου αρέσει να παρακολουθώ και αυτά που γίνονται αλλά και τους ίδιους τους ηθοποιούς. Απαραίτητα λοιπόν, κάποιες αλλαγές γίνονται κι έχουν τις περισσότερες φορές ενδιαφέρον, πατώντας πάντα φυσικά στο αρχικό κείμενο!
«Αυτό που με αγγίζει περισσότερο, είναι μετά από κάποιες παραστάσεις που έρχονται ορισμένοι άνθρωποι, μας σφίγγουν το χέρι και μας λένε πραγματικά ευχαριστώ»
Τι είναι αυτό που προσωπικά ως Αλέξανδρος, έχεις ξεχωρίσει από αυτή την παράσταση;
Είναι ευλογία, είναι τύχη, είναι απίστευτο το συναίσθημα, να βλέπεις κάθε βράδυ ένα θέατρο γεμάτο. Είναι μια ιδιαίτερη συγκίνηση, καθαρά καλλιτεχνική, και μια είναι πραγματικά υπέροχη η αίσθηση να βλέπεις ότι το κοινό, ανταποκρίνεται με τόσο άμεσο τρόπο. Αυτό που με αγγίζει περισσότερο, είναι μετά από κάποιες παραστάσεις που έρχονται ορισμένοι άνθρωποι, μας σφίγγουν το χέρι και μας λένε πραγματικά «ευχαριστώ».
Και για το τέλος, κάτι πιο… δύσκολο! Έχεις σκεφθεί ποτέ την… αυλαία του «μπαμπά»;
Φέτος θα είναι η τελευταία χρονιά. Ξεκινάμε και πάλι τον Οκτώβριο στην Αθήνα, αλλά έχουμε βάλει ένα όριο, έχουμε πει ότι και να γίνει, και να πάει πολύ καλά, θα είναι η τελευταία της χρονιά. Ίσως αργότερα, μετά από χρόνια, κάποιος άλλος ανακαλύψει ξανά το έργο και να το παρουσιάσει με μια άλλη ματιά.
*Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στον υπογράφοντα Θανάση Παινεσάκη, στο πλαίσιο της ραδιοφωνικής του εκπομπής «Ιστορίες γι’ αγρίους» στο ΜΑΧ FM.
«Φέτος θα είναι η τελευταία χρονιά. Ξεκινάμε και πάλι τον Οκτώβριο στην Αθήνα, αλλά έχουμε βάλει ένα όριο, έχουμε πει ότι και να γίνει, και να πάει πολύ καλά, θα είναι η τελευταία της χρονιά»
