LIFE
Του Ανδρέα Σπανουδάκη
Μετά την διάλυση της Δημοτικής Αστυνομίας επικράτησε το απόλυτο αλαλούμ, η παντελής έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον και τον συνάνθρωπο, με ολέθρια αποτελέσματα. Με δυο λόγια «το έλα να δεις«. Τ΄ αυτοκίνητα και τα δίτροχα παρκαρισμένα πάνω στις ράμπες για ανάπηρους, πάνω στα πεζοδρόμια, ένθεν και κακείθεν των δρόμων. Ως άτομο με κινητικά προβλήματα έχω συγκρουστεί πολλές φορές με ΙΧήδες που νομίζουν ότι το αυτοκίνητό τους είναι το «alter ego» τους που ελέω Θεού και ανθρώπων μπορούν να παρκάρουν πάνω στις ράμπες αναπήρων και όπου αλλού τους βολεύει. Αυτά τα πταίσματα που συνθέτουν την κοινωνική μας πραγματικότητα, είναι για τους παρανομούντες, που εκούσια έχουν επιλέξει, ένα άλλοθι απιστίας, αδιαφορίας και εν τέλει ζαμαφουτισμού για τον συνάνθρωπο.
Ανύπαρκτη η Πολιτεία, ανεφάρμοστοι νόμοι για την ασφάλεια και την κυκλοφοριακή κανονικότητα. Η απόλυτη περιγραφή του μπάχαλου. Οι νεοέλληνες «καβάλα παν στην εκκλησιά καβάλα προσκυνάνε«. Και ένα πρωινό (προφανώς στο Τμήμα Τροχαίας αντιλήφθηκαν πως ο «τράχηλος του Έλληνα σηκώνει και παρασηκώνει τον ζυγό» επέδραμαν σαν ορδές βαρβάρων τα όργανα της Τροχαίας και «που σε πονει και που σε σφάζει«. Εξαντλητικά πρόστιμα, αφαίρεση πινακίδων. Τι να πεις… έτσι ήταν πάντα αυτός ο τόπος, μ’ αυτήν την ιδιαιτερότητα πορεύεται: Από το ένα άκρο στο άλλο. Από το μηδέν στο όλον. Από την κραυγαλέα αδιαφορία για την παραβατικότητα, στην αστυνόμευση τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο που υπάρχει έντονο πρόβλημα με το κυκλοφοριακό. Και τους άλλους δέκα; Έ… αυτούς του έκαναν delete…
Δεν είμαι αντίθετος στην αστυνόμευση. Η Πολιτεία, πρώτη αυτή, σε διαχρονική και μόνιμη κατεύθυνση, να τηρεί και δια των οργάνων της να εφαρμόζει το νόμο, χωρίς εξαιρέσεις,, χωρίς «ελαφρύνσεις«. Και τις «καθημερνές και τις σχόλες«. Με την διάλυση της Δημοτικής Αστυνομίας τ΄αυτοκίνητα και τα μηχανάκια εξοβέλισαν…τους πεζούς από τα πεζοδρόμια και τους ανάπηρους από τις ράμπες.
Οι αρκουδόμαγκες, οι μπελαλήδες, οι σαχλόμαγκες, οι κουραδόμαγκες και οι κουραμπιέδες που ενώ παρανομούν, καταλαμβάνονται από…ιερή αγανάκτηση όταν τους παρατηρήσεις. «Για δυο λεπτά«, είναι η συνηθισμένη δικαιολογία για τον τετράτροχο ζαμαφουτίστα κρετίνο καβαλάρη που έχει βρει βολική την ράμπα αναπήρων για να κάνει η περιπαθής, φιλάρεσκη σύζυγος τα ψώνια της. Και ο περί ου ο λόγος σύζυγος στη θέση του οδηγού με τα χέρια σε διάταση και το υφάκι «δεν τρέχει κάστανο«, περιμένει…περιμένει…
Υπάρχουν και οι άλλοι οι «ρωμαλέοι«, οι «τζαμπουκαλεμένοι«, οι ασυνείδητοι, οι άξεστοι με την διεστραμμένη ηθική και συλλογιστική που εκφράζουν την ελληνικότητά τους με το «και τι έγινε ρε μάγκα«. Μαλακισμένα μυαλά, μαλακισμένη νοοτροπία!!! (για να προλάβω τυχόν παρερμηνεία, μαλακισμένος σύμφωνα με το λεξικό είναι αυτός που μιλά ή ενεργεί ανόητα).
Υπάρχουν και οι πονηρίδηδες, οι θεατρίνοι που ενώ έχουν «απλώσει την αρίδα τους«, συγνώμη έχουν παρκάρει τα κωλομέρια τους μέσα στο αυτοκίνητο και έχουν κλείσει τη ράμπα αναπήρων, με μελιστάλαχτο υφάκι σου λένε συγνώμη για την παρανομία και μόλις γυρίσεις την πλάτη σου σου αμολάνε ένα ξεγυρισμένο υψηλής ποιότητας και τεχνικής φάσκελο που σούρχεται σκοτοδίνη. Όλοι αυτοί βρίσκονται διαρκώς υπό την κατηγορία της ανηθικότητας και της απρέπειας. Και σε κάνουν να αναρωτιέσαι: Ποια φυσική παρόρμηση και ποιο σαγηνευτικό μυστήριο συνετέλεσαν στη δημιουργία τους;
Δεν θα έβλαπτε να κάνουμε και μια προέκταση, που για κάποιους ίσως είναι αυθαίρετη ή ανεπίτρεπτη: Σ’ αυτούς τους τύπους τους αρκουδόμαγκες, τους μπελαλήδες, τους sui generis, υπάρχει αναμφισβήτητα και απροσμάχητα, ο κοινός νούς;;;
Άβυσσος η ψυχή της Πολιτείας. «Μπροστά στα μάτια της γίνεται το έλα να δεις«. Κι αυτή «πέρα βρέχει«. Ρέπει και η ίδια προς την νομιμότητα και την ανομία. Και εκδίδει νόμους, διατάγματα, αποφάσεις για να τα αρνηθεί, να μην τα εφαρμόσει την επαύριον. Πολυνομία το είπαν για να δικαιολογηθούν. Μπούρδες και πάλι μπούρδες….Τελικά, μ΄ αυτό πορευόμαστε: Με το ερωτικό τραύμα και την αλγολαγνεία για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Ευτυχώς μειοψηφία. Αλλά δυστυχώς υπαρκτή!!!