LIFE
Του Ανδρέα Σπανουδάκη
Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού διαβάζουμε βιβλία που πραγματεύονται πως θα γίνει καλύτερος αυτός ο κόσμος που ζούμε. Ξεκινήσαμε με το «Παραμύθι χωρίς όνομα«. Μετά διαβάσαμε τον «Αγαθούλη» του Βολταίρου και μετά τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ και αργότερα, πολιτικοποιημένοι γαρ, το «Κοινωνικό Συμβόλαιο«. Μετά από τόση «περιπλάνηση» στις σελίδες των βιβλίων καταλάβαμε ότι δεν θα βρίσκαμε καμιά, τουλάχιστον, ικανοποιητική απάντηση στα ερωτήματά μας που πιεστικά και πεισματικά «ρυτίδωναν» τη ζωή μας. Παρ΄ όλα αυτά, διαβάζαμε μετά μανίας Μάρξ, Λένιν, τον Γκεόργκι Πλεχάνωφ και τον Κάρλ Κάουτσκυ. Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Όμως… Τα ερωτηματικά μεγάλωναν μαζί με τις ρυτίδες που πλήθαιναν στο πρόσωπο και είναι πολλά τα χρόνια που δεν πιστεύουμε πια σε σωτήρες. Κάτι μάθαμε, όμως, στις «ανοικτές λεωφόρους της γνώσης«. Τα βιβλία μας δίδαξαν πως οδηγός μας δεν μπορεί να είναι ΜΟΝΟ η γνώση, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από Πράξεις.
Σε μια κοινωνία που πολιτική ασκούν τυχάρπαστοι πολιτικοί, με ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική που σίγουρα δεν βελτιώνει τη ζωή των πολιτών, παρόμοιες ενέργειες στοιχειοθετούν αξίες διαχρονικές και κεφαλαιουχικές, δημιουργικού παλμού και αδήριτης ανάγκης σ΄ ένα τρόπο που τον κατευθύνει η Προσφορά. Μόνο και μόνο προς επίτευξη μιας αδιαμφισβήτητης κατάφασης σκέψεων και συναισθημάτων. Μόνο και μόνο προς εκπλήρωση μιας βαθύτατης εσωτερικής ανάγκης.
Η σπουδαιότητα παρόμοιων ενεργειών καταγράφει πλήρως και την εκφραστική τους αξία: «Αναστηλώνουν» τις ελπίδες μας και μας ενθαρρύνουν ηθικά και αξιακά. Είναι, κυριολεκτικά, η εισβολή της ευδαιμονίας που έρχεται να «ποτίσει«, δροσερευτικά, την μονοτονία και την αιχμηρότητα της καθημερινότητάς μας.
Παρόμοιες ενέργειες, μας επιτρέπουν κάθε ελπίδα και ευχή πως θα συμπαρασύρουν στον δημιουργικό οίστρο τους, όλες τις λανθάνουσες και ληθαργούσες σήμερα ιδιότητες και ικανότητές μας. Μακρυά από την ιδιοτέλεια και τον καιροσκοπισμό, την στιγμιαία αυτοϊκανοποίηση, την αναγνώριση, την προοπτική της επιδοκιμασίας. Μια λειτουργική «αυταπάρνηση» που έρχεται να επιβεβαιώσει την ορθότητα του εγχειρήματος, να τεκμηριώσει και να δικαιώσει ότι δεν υπάρχει κανένα μεγαλείο αν δεν το συνοδεύει η ταπεινοφροσύνη, η αγνότητα της ψυχής. Γι’ αυτό θα πρέπει να εκτιμηθεί.
Δεν είναι ούτε κερδοσκοπικές, ούτε τυχαίες. Είναι οι εγγύτερες προς το Θείον. Γιατί το Θείον δεν είναι μόνο το καλό. Το Θείον είναι όλα. Και το Θείον, όπως είπε ο Νίτσε, μόνο με την αθωότητα και την αγάπη προσεγγίζεται. ‘Η όπως είπε ο μυστικιστής Jacob Boehme «ο κόσμος των αγγέλων είναι στο εσωτερικό της σχέσης μας προς τον κόσμο αυτόν.»
Ενέργειες ανιδιοτελείς και αφιλόδοξες με αποδέκτες τα μικρά παιδιά. Αυτό είναι το αξιοθαύμαστο στοιχείο, το διδακτικό για μας που αγγίζει τόσο άμεσα και τόσο άδολα το στοιχείο της Προσφοράς. Και που έχει μία μόνο δικαίωση: την ικανοποίηση αυτών που χαίρονται όταν προσφέρουν κάτι. Οτιδήποτε και οπωσδήποτε. Η αθόρυβη, φιλότιμη και ενθουσιώδης συμμετοχή, με τον οποιοδήποτε τρόπο, άλλων αυτών, χορηγών και εργαζομένων που συμμετείχαν στην μεταμόρφωση της Παιδιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου Χανίων, αξίζει κάθε δημόσιος έπαινος και βαθύς θαυμασμός. Θα ήθελα να σφίξω, από ευγνωμοσύνη, το χέρι στον καθένα ξεχωριστά. Επειδή όμως αυτό είναι δύσκολο, ας θεωρήσουν ότι αυτές οι κουβέντες από καρδιάς, αυτό επιδιώκουν.
Υ.Γ.: Και στην Παιδιατρική όταν κλήθηκε το ΣΥΝΚΑ «έβαλε το χέρι στην τσέπη!!!». Ποια είναι η προσφορά των άλλων σούπερ μάρκετ και ειδικά του γερμανικών συμφερόντων Lidl στην κοινωνία των Χανίων;