Στη εποχή μας, όπως βλέπουμε και ακούμε καθημερινά, γίνεται πολύς λόγος για τα θεμελιώδη δικαιώματα της ζωής και της ελευθερίας των ανθρώπων. Ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται ακόμη μια προσπάθεια και για την προστασία των ζώων, είτε αυτών που ζουν κοντά μας, είτε αυτών που διαβούν, στο όποιο φυσικό περιβάλλον τους έχουμε επιτρέψει να ζουν.
Του Αρτέμη Κουτσαυτάκη*
Το θέμα όμως είναι ότι, καθημερινά γινόμαστε όλο και περισσότερο μάρτυρες πρακτικών και εκτροπών σε βάρος της ανθρώπινης ζωής. Ίσως το κοινωνικό μας περιβάλλον έγινε πιο βίαιο, ίσως η φτώχεια, η ανισότητα των κοινωνικών ομάδων, που έχουν διαμορφωθεί κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, να έκανε τους ανθρώπους πιο βίαιους, πιο επιθετικούς, πιο καχύποπτους, πιο φοβισμένους, πιο ανήσυχους, με αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον αδιάφοροι για το ότι συμβαίνει γύρω τους.
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή το θάνατο ενός νέου ανθρώπου, του Κωστόπουλου και πάλι υπήρξε ένας διχαστικός λόγος σε διάφορες αναρτήσεις, άρθρα, απόψεις κλπ. Κυρίως εάν ο κοσμηματοπώλης υπερβήκε και κατά πόσο τα όρια της άμυνας, εάν κάποιοι προστρέξαντες βιαιοπράγησαν χωρίς λόγο σ έναν άνθρωπο που ήδη ήταν πεσμένος κάτω, εάν οι προστρέξαντες αστυνομικοί έκαναν καλά τη δουλειά τους ή όχι και πολλά ακόμη εάν..
Εμείς φυσικά, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις ακριβείς συνθήκες κάτω από τις οποίες επιχείρησε την παράνομη πράξη του ο Κωστόπουλος, ούτε την ένταση της επίθεσης, ή τη βλάβη που επεδίωκε, ούτε αν η υπέρβαση της άμυνας του ιδιοκτήτη του καταστήματος οφείλεται σε φόβο, ταραχή, συναισθηματική φόρτιση, αγανάκτηση λόγω της υψηλής εγκληματικότητας που παρουσιάζει η περιοχή κλπ.
Ένα όμως είναι σίγουρο ότι πάνω από όλα τα αγαθά, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία, είναι η ανθρώπινη ζωή και είναι πολύ λυπηρό αυτό που συνέβη. Χαίρομαι ιδιαίτερα που διάφορες κοινωνικές ομάδες, ή μεμονωμένα άτομα δείχνοντας την απαιτούμενη ευαισθησία αντέδρασαν, διαμαρτυρήθηκαν, κινητοποιήθηκαν, φώναξαν, έγραψαν κλπ. για το θάνατο του.
Όμως θα ήθελα σε κάθε περίπτωση, για κάθε άδικα χαμένη ζωή του κάθε ανθρώπου, πλούσιου ή φτωχού, Έλληνα ή μετανάστη, να δείξουν το ίδιο ενδιαφέρον. Αυτό όμως δεν έγινε για τη Μυρτώ που τόσο βασανίστηκε στα δεκαπέντε της χρόνια και βασανίζεται ακόμη, δεν έγινε για τον Καντάρη που δεν πρόλαβε να δει το παιδί του να γεννιέται, δεν έγινε για το νεαρό παιδί στο λόφο Φιλοπάππου που δολοφονήθηκε για ένα κινητό τηλέφωνο, δεν έγινε για το νεαρό κοσμηματοπώλη της Θεσ/νίκης, θύμα ληστείας, δεν έγινε για τα νεκρά παιδιά, αστυνομικούς της ΔΙ.ΑΣ, στη λεωφόρο Κηφισσού, Σκυλογιάννη και Ευαγγελινέλη (22 και 23 χρονών αντίστοιχα),κατά τη διάρκεια συμπλοκής τους με σκληρούς κακοποιούς και σε τόσες άλλες περιπτώσεις που νέοι άνθρωποι «χάθηκαν» άδικα, ή βασανίστηκαν βίαια για να τους ληστέψουν, ή για γυναίκες που βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν σχεδόν μέχρι θανάτου όπως η Μυρτώ.
Νομίζω όμως ότι, η αξία της ανθρώπινης ζωής , είναι μοναδική και ανεπανάληπτη και δεν μπορούμε να την ταυτίζουμε και ούτε να αντιδρούμε ανάλογα με ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις, προτιμήσεις ή οτιδήποτε άλλο εκφράζει τις δικές μας ιδέες.
*πρώην Αστυνομικός Διευθυντής Χανίων