LIFE
Του Ανδρέα Σπανουδάκη
Έστω και έτσι. Που προκρίθηκε αυτή η προσωρινή λύση προκειμένου να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα που όλους μας σκανδάλιζε. Έστω προσωρινά αποκαταστάθηκε η εικόνα κεντρικών δρόμων της πόλης, που ήταν επιεικώς απαράδεκτη και προσβλητική. Μ ΄αυτήν την μπαλωματική λύση. Που σε κάποια σημεία η καταστροφή του οδοστρώματος ήταν εκτεταμένη και εγκυμονούσε κινδύνους.
Προηγήθηκαν πολλά δημοσιεύματα και σχεδόν όλα άρχιζαν με τη γνωστή σ΄ολους μας και την επαναλαμβανόμενη μέχρι… γέλωτα εποδώ: «Τώρα που αρχίζει η τουριστική περίοδος…..» λες και ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ την τουριστική περίοδο ο τόπος αυτός και οι άνθρωποί του πέφτουν σε….χειμερία νάρκη. Λες και ζούμε βίο παρασιτικό και αγγιστρωνόμαστε πάνω στο επερχόμενο ή αναμενόμενο τουριστικό «τσουνάμι» σαν να μην μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, σαν να μην έχομε άλλη διέξοδο ζωής. Βάναυση και άξεστη θεώρηση της καθημερινότητάς μας.
Η πόλη με ή χωρίς τουρίστες πρέπει να έχει «ανθρώπινο πρόσωπο!!» Να είναι φιλόξενη, φιλική, ευχάριστη. Ολοχρονίς του χρόνου.
Μπαλωματική λύση. Ναι, αλλά…λύση. Μάλιστα σε κάποιους κεντρικούς δρόμους οι φθορές ήταν τόσο εκτεταμένες που τα μπαλώματα (άριστο αποτέλεσμα), καλύπτουν δεκάδες μέτρα. Μπαλώματα που διευκολύνουν την ομαλή ροή των οχημάτων και δεν υπάρχουν μποτιλιαρίσματα.
Που δεν υπονομεύουν την δημόσια ασφάλεια. Θα διαφωνήσω μ΄αυτούς που κάνουν κριτική στη Δημοτική Αρχή για την προσωρινή λύση στο πρόβλημα. Ίσως αυτό να μοιάζει με συμβατική φιλοφρόνηση, σαν παραδοξολόγημα που όμως καταρρίπτει την ατταβιστική μας ροπή στην ακαταληψία του ενός από του άλλου. Είναι μια απλούστατη παραδοχή: Μια σωστή κουβέντα να πεις που να αναβλύζει από μέσα σου χωρίς λογαριασμούς, χωρίς περιστροφές, χωρίς να έχει περάσει από το πολιτικό «κόσκινο» έχει τη δική της αξία.
Σ’ ό,τι αφορά το δημόσιο διάλογο που αναπτύχθηκε μέσα απο τα social media για το συγκεκριμένο θέμα και ειδικότερα για την λύση που προκρίθηκε, υπάρχουν ευρύτατα περιθώρια για θέσεις ευνοϊκές ή αντίπαλες. Και τούτο γιατί, ο διάλογος για την «ανικανότητα» των αρμοδίων, την προχειρότητα των σχεδιασμών και την «παχυλή» αδιαφορία για το κατεστραμμένο οδόστρωμα που μας βασάνιζε για μήνες, με την μπαλωματική λύση που προκρίθηκε, είναι πολιτική συζήτηση. Γιατί συγκομίζει το στοιχείο του κατά κοινωνία βίου, δηλαδή το στοιχείο το κατ΄ εξοχήν ομαδικής και όχι ατομικής ψυχολογίας. Ο διάλογος αυτός, ο οποίος είναι αγαθό παραγωγικό, πολλές φορές γίνεται αφορμή για αντιπαράθεση γιατί επηρεάζει τον καθημερινό μας βίο.
Ευτυχώς, ωστόσο, ανάμεσα στην μια ή την άλλη άποψη, που εντέλει και οι δυο, ως προ’ι’όντα δημιουργικού παλμού, είναι δεκτικές ανασυγκροτήσεως και αναμορφώσεως. Μέσα, λοιπόν, απο τον πολιτικό διάλογο (όχι τον κομματικό που απο σκοπιμότητα προωθεί τις θέσεις του κόμματος) οι πολίτες προτείνουν, συνθέτουν, οικοδομούν, την δημοκρατική τους συνείδηση. Ενδιαφέρονται, κρίνουν, ελέγχουν, αγωνίζονται, αμφισβητούν, δημιουργούν. Τα προβλήματα δεν τους αφήνουν αδιάφορους αλλά τους συγκινούν, τους ευαισθητοποιούν και τους δραστηριοποιούν.
Η λέξη Δημοκρατία έχει ως ρίζα τον «Δήμο» όχι ως ανοργάνωτο πλήθος, αλλά ως πολιτικό σώμα. Η Αυτοδιοίκηση είναι θεσμός άσκησης αρχέτυπης λαϊκής εξουσίας, ο εγγύτερος στον πολίτη.