LIFE
Η υπόθεση Λεμπιδάκη δε νομίζω να ξεχαστεί από κανέναν μας.
Ίσως μετά από πολύ καιρό να σταματήσουμε να τη συζητάμε, όμως σίγουρα θα θυμόμαστε πάντα πώς κάποιοι άνθρωποι κράτησαν έναν αθώο έξι μήνες όμηρο, αλυσοδεμένο και απελπισμένο.
Σιγά σιγά έρχονται στο φως διάφορες πτυχές της υπόθεσης και νέα στοιχεία. Όμως σε αυτό το άρθρο δε θα εξετάσουμε ούτε πώς έφτασε η αστυνομία στο κρησφύγετο, ούτε ποιοι είναι οι εμπλεκόμενοι.
Η συγκεκριμένη υπόθεση απαγωγής προσωπικά με συγκλόνισε. Όταν μαθαίνεις πώς ένας καλός άνθρωπος, πιάνεται όμηρος στο βωμό των εκατομμυρίων, σφίγγεται η καρδιά σου. Και περνούσαν οι μέρες, και δεν έπεφτε το ποσό. Απελπισία στην οικογένεια. Απελπισία και σε εμένα. Απελπισία σε όλους τους Κρητικούς.
Ένιωθα λες και ήταν ο δικός μου πατέρας.
Αναρωτιόμουν όλους αυτούς τους μήνες πού μπορεί να είναι, πώς θα περνάει. Είναι στην Κρήτη; Κι αν είναι στην Κρήτη γιατί δεν μπορούν να τον βρουν;
Έξι μήνες. Έξι ολόκληροι μήνες. Σε συζητήσεις με συναδέλφους από το Ηράκλειο (τυχαίνει να είμαι και εγώ από εκεί), έμαθα από έγκυρες πηγές πώς πρόκειται για έναν άνθρωπο που βοηθάει πολύ κόσμο. Είναι ένας καλός άνθρωπος, που νοιάζεται για το διπλανό του.
Έβλεπα τις φωτογραφίες, καθώς δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά και ήμουν σίγουρη πώς ο Μιχάλης Λεμπιδάκης έχει καλή καρδιά. Και ζούσε έναν εφιάλτη, ένα μαρτύριο! Γιατί; Πάλι για τα χρήματα… Όλα για τα χρήματα…
Όπως όλοι οι Κρητικοί αγωνιούσαν, έτσι και εγώ. Το είχα συνέχεια στο μυαλό μου. «Τι μπορεί να περνάει»…
Τη Δευτέρα το πρωί μόλις άνοιξα τα μάτια μου έμαθα τα χαρμόσυνα νέα. Ήταν λες και σώθηκε ο δικός μου πατέρας! Ανατρίχιασα ολόκληρη, δάκρυσα, ένιωσα αυτό που λέμε «ευτυχία»! Υπάρχει Θεός…
Από χτες μέχρι και σήμερα που διαβάζω και μαθαίνω πώς είναι πολύ καλά, νιώθω υπέροχα. Φαντάζομαι πώς έτσι είναι όλος ο κόσμος που αγωνιούσε για την έκβαση της υπόθεσης.
Σήμερα, επέστρεψε στον εργοστάσιό του, στους υπαλλήλους του που τον υποδέχτηκαν με δάκρυα στα μάτια. Το χαμόγελό του είναι η πιο όμορφη εικόνα που έχω αντικρίσει εδώ και μέρες. Πόσα πέρασε και όμως, είναι εδώ, χαμογελαστός και πιο δυνατός από ποτέ.
Η χαρά μου είναι απερίγραπτη για το αίσιο τέλος της περιπέτειάς του. Όλος ο κόσμος πλέον, νιώθει λύτρωση. Δεν τον γνωρίζουν, μα τον αγάπησαν. Τον αγαπήσαμε και ζήσαμε μαζί με την οικογένειά του την αγωνία.
Κύριε Μιχάλη Λεμπιδάκη, είστε πλέον δικός μας άνθρωπος. Είστε ο πατέρας όλων μας. Ο αδερφός μας, ο φίλος μας.
Εύχομαι μόνο τέτοια χαμόγελα από δω και πέρα.
Χρύσα Ζερβού, eparxies.gr
(Oι εικόνες του Μιχάλη Λεμπιδάκη στο εργοστάσιο έχουν πηγή image-services.gr)
