LIFE
Είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή, κι ενώ ακόμη και στις μέρες μας στην Ελλάδα, μια γυναίκα μ’ ένα βιολί, δεν είναι μια εικόνα που τη συναντάς συχνά, η ίδια μας λέει πως στο εξωτερικό είναι μια απολύτως συνηθισμένη κατάσταση. Η Μαρία Μανουσάκη, μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στα Χανιά και τη Νέα Υόρκη, δίνοντας καθημερινά στ’ όνειρο της πραγματική διάσταση. Αυτή την περίοδο, όπως και τα τρία τελευταία της καλοκαίρια, βρίσκεται στα Χανιά, συμπράττοντας μεταξύ άλλων καλλιτεχνικά με τους Cretan Jazz Project, αλλά και υλοποιώντας ένα project που η ίδια, όπως θα μας εξηγήσει, φιλοδοξεί να μετατρέψει σε θεσμό για την Κρήτη τα επόμενα χρόνια.
Πως προέκυψε η μουσική στη ζωή σου και πλέον πόσο σημαντικός είναι ο «χώρος» που καταλαμβάνει στην καθημερινότητα σου..;
Η μουσική ξεκίνησε σχεδόν από όταν γεννήθηκα, όταν ήμουν περίπου πέντε ετών. Άρχισα να παίζω φλογέρα, η μητέρα μου προέρχεται από μουσική οικογένεια, ήταν πιανίστρια και δίδασκε σε ένα αγγλικό σχολείο στην Αθήνα μουσική. Ήταν και η δική μου δασκάλα σε αυτό το σχολείο. Σχεδόν παράλληλα βρέθηκαν τόσο στην χορωδία όσο και στην ορχήστρα. Στα έξι μου ξεκίνησα να παίζω βιολί. Η μουσική είναι η καθημερινότητά μου, μπορεί να μην παίζω κάθε μέρα με τη στενή έννοια και πλέον ούτε μελετάω κάθε μέρα, αλλά ασχολούμαι μόνο με αυτό το αντικείμενο. Συνθέτω, ηχογραφώ σε στούντιο, διοργανώνω συναυλίες, φεστιβάλ, περιοδείες , διδάσκω παίζω σε σχήματα και ασχολούμαι με την προώθηση του μουσικού αυτού προϊόντος!
Αποτελεί ουσιαστικά την προέκταση του χεριού σου δηλαδή το βιολί…
Είναι η καθημερινότητα μου και θα έλεγα ότι ναι είναι η προέκταση του χεριού μου!
Δεν παίζω παραδοσιακή μουσική αλλά τη σέβομαι…
Εξακολουθεί να είναι ασυνήθιστη εικόνα, μια γυναίκα να ασχολείται -και- με την παραδοσιακή μουσική ενός τόπου…;
Αυτό μπορεί να ισχύει στην Ελλάδα! Στο εξωτερικό δε νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Βέβαια εγώ δεν ασχολούμαι τόσο με την παράδοση διότι δεν έχω μάθει αυτό το είδος. Από μικρή έπαιζα κλασσική μουσική και έπειτα σπούδασα τζαζ. Δεν παίζω παραδοσιακή μουσική όπως παίζουν οι παραδοσιακοί μουσικοί, σέβομαι την παράδοση αλλά προσπαθώ να κάνω κάτι διαφορετικό. Προσπαθώ να παίρνω γνωστά κομμάτια από την παράδοση και να τα παίζω με ένα δικό μου τρόπο, μπορείς να το πεις εξέλιξη άμα θέλεις το θέμα είναι ότι κάνουμε να το κάνουμε καλά να το κάνουμε ποιοτικά να σεβόμαστε και να μπορούμε να αναδείξουμε τον τόπο μας την Κρήτη στο εξωτερικό και ίσως με έναν άλλο τρόπο μουσικά που να είναι λίγο πιο φιλικό στα ξένα αυτιά.
«Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις ούτε σόλο καριέρα ούτε καριέρα γενικώς. Ως γυναίκα πάντα πρέπει να αποδεικνύεις τον εαυτό σου και πρέπει να είσαι πάρα πολύ καλή σε αυτό που κάνεις για να σε πάρουν στα σοβαρά!»
Πόσο πιο εύκολα έχουν γίνει τα πράγματα για μια γυναίκα να κάνει σόλο καριέρα σ‘ έναν χώρο όπως αυτός που κινείσαι;
Θα έλεγα πως δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις ούτε σόλο καριέρα ούτε καριέρα γενικώς. Ως γυναίκα πάντα πρέπει να αποδεικνύεις τον εαυτό σου και πρέπει να είσαι πάρα πολύ καλή σε αυτό που κάνεις για να σε πάρουν στα σοβαρά!
Η εξωτερική εικόνα είναι όπλο ή παγίδα, για μια εντυπωσιακή γυναίκα όπως εσύ;
Δεν ξέρω αν είμαι εντυπωσιακή γυναίκα όμως πιστεύω ότι δυστυχώς παίζει ρόλο η εμφάνιση σε ότι έχει σχέση με δημόσια προβολή. Σημαντικός είναι επίσης και ο ρόλος της προσωπικότητας, συνολικά. Όταν κάποιος είναι καλός και πιστεύει σε αυτό που κάνει δε χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Συνήθως μάλιστα είναι και πιο ταπεινοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι.
Στη Νέα Υόρκη απέκτησα το στυλ που παίζω σήμερα…
Μίλησε μας λίγο για τους «σταθμούς» της μέχρι σήμερα πορείας σου..
Οι μεγαλύτεροι σταθμοί μου είναι αρχικά όταν σπούδασα στην Αμερική στη Βοστώνη στο Berklee college of music. Έπειτα έζησα στο Ντουμπάι για ένα χρόνο το 2006 που έπαιξα σε βασιλικούς γάμους και σε σεΐχηδες. Αργότερα έπαιξα σ’ ένα σχήμα στην Αθήνα που λέγεται drum voice όπου κάναμε αρκετά μεγάλες παραστάσεις με 10 τυμπανιστές ενώ εγώ έπαιζα ηλεκτρικό βιολί. Μία από τις εμφανίσεις ήταν στην Ιταλία στους Μεσογειακούς Ολυμπιακούς αγώνες το 2009 . Έπειτα μετακόμισα στη Νέα Υόρκη το 2012 όπου έως και σήμερα είναι για εμένα ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου. Εκεί έφτιαξα το σχήμα μου όπου έχουμε ηχογραφήσει δύο δίσκους. Ο πρώτος λέγεται Sole Voyage (Μοναχικό ταξίδι) και ο δεύτερος βρίσκεται τώρα στο στούντιο. Η πρώτη μου δουλειά κέρδισε και ένα βραβείο καλύτερου jazz άλμπουμ το 2016. Στη Νέα Υόρκη απέκτησα το στυλ που παίζω σήμερα…
Η Νέα Υόρκη όπως καταλαβαίνω είναι μάλλον ο «μεγάλος» σου σταθμός…
Μια ζωή δε σου φτάνει να κάνεις και να δεις ότι θα ζήσεις σε αυτή την πόλη! Πραγματικά είναι το κέντρο του κόσμου. Ζω μέσα στην πόλη σε μια συνοικία που λέγεται Χάρλεμ στους 141 δρόμους. Μου αρέσει πάρα πολύ, απλά έχει ένα κακό! Μπορεί να γίνει μια πολύ «μοναχική» πόλη η Νέα Υόρκη. Όλοι τρέχουν με τις δουλειές τους, είναι πάρα πολλή ακριβή, οπότε συνέχεια πρέπει να δουλεύεις για να τα βγάζεις πέρα και δεν έχεις χρόνο για απλές στιγμές με τους φίλους σου. Κλείνεις ραντεβού για να δεις κάποιον μετά από εφτά ή οκτώ μέρες.. Κατά τ’ άλλα είναι μια πόλη που εξελίσσεσαι καθημερινά, ότι κάνεις πρέπει να το κάνεις καλά γιατί έχεις τόσο ανταγωνισμό γύρω σου που αν δεν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις σ’ έχουν φάει! Γι’ αυτό και μου αρέσει γιατί γίνεσαι καλύτερος και εξελίσσεσαι, μαθαίνεις καθημερινά καινούργια πράγματα. Δεν μου αρέσει καθόλου η ρουτίνα και το βόλεμμα…
Στο Cretan Jazz Project προσπαθούμε να παντρέψουμε την κρητική μουσική με ξένα ακούσματα. Είμαστε τρεις μουσικοί από τρεις διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους και προσπαθούμε να «παντρέψουμε» την κρητική μουσική με το ύφος του καθ’ ενός από εμάς.
Σε ποιο μουσικό ύφος αισθάνεσαι καλύτερα όταν κινείσαι;
Όταν παίζω κάτι που έχω γράψει η ίδια και βγαίνει από την ψυχή μου, αισθάνομαι καλύτερα! Όταν αυτοσχεδιάζω και όταν παίρνω την κρητική μουσική και την παίζω όπως την θέλω εγώ… Με τα ηχοχρώματα τα δικά μου από τις εμπειρίες τις δικές μου και από τα βιώματα μου. Φυσικά και όταν παίζω swing και τζαζ…
Γνώρισε μας λίγο καλύτερα με το Cretan Jazz Project… Μια μουσική πραγματικότητα που μας συστήθηκε το τελευταίο διάστημα, με ιδιαίτερο ύφος και ήχο, με ενδιαφέροντα μουσικά «παντρέματα» που αποκτά ολοένα και πιο ένθερμους υποστηρικτές…
Είναι ένα σχήμα που φτιάξαμε εδώ και τρία χρόνια περίπου. Βρισκόμαστε μόνο τα καλοκαίρια προς το παρόν και έναν περίπου μήνα το χειμώνα, όταν δηλαδή βρίσκομαι στην Ελλάδα. Προσπαθούμε να παντρέψουμε την κρητική μουσική με ξένα ακούσματα. Είμαστε τρεις μουσικοί από τρεις διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους και προσπαθούμε να «παντρέψουμε» την κρητική μουσική με το ύφος του καθ’ ενός από εμάς.
Ποια είναι τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά όνειρα της Μαρίας;
Έχω πολλά καλλιτεχνικά όνειρα… Το πιο βασικό όμως προς το παρόν είναι το φεστιβάλ μου το «διεθνές μουσικό φεστιβάλ Κρήτης» που γίνεται φέτος στο Κηποθέατρο Μάνος Χατζιδάκις στο Ηράκλειο και στις 25 Ιουλίου στο οινοποιείο Μανουσάκη στα Χανιά. Θα ήθελα να επεκταθεί, να το μάθουν όλοι και να γίνει ένας θεσμός με ανθρώπους από όλο τον κόσμο που θα έρχονται στην Κρήτη προκειμένου να μαθαίνουν τα μυστικά της κρητικής μουσικής αλλά και οι μουσικόφιλοι του νησιού, να μαθαίνουν τις ξένες μουσικές!
