Μας ΤΑΞΙδευε για πολλά χρόνια κι «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι!

Έτσι αθόρυβα φεύγουν κάποιοι άνθρωποι. Περνάνε, μπορεί να μην αφήνουν έντονη την πατημασιά τους σε αυτόν τον κόσμο όπως κάποιοι άλλοι και να «πετάνε» ξαφνικά μια μέρα, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς αλλά είναι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ…

Έτσι «πέταξε» αυτές τις ημέρες, ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, τον οποίον δε βρήκα τη δύναμη να πάω να τον αποχαιρετήσω…

Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί προτίμησα να τον «αφήσω» στα μάτια μου, όρθιο, όπως τον θυμάμαι μια ζωή…

Άνθρωπος πληθωρικός, έξυπνος, με τεράστιο χιούμορ, δοτικός μα πιότερο απ’ όλα αυτοκαταστροφικός θα μπορούσε κανείς να πει. Έφθανε όμως μια στιγμή μαζί του, για να του τα «ξεχάσεις» όλα και φτου και πάλι από την αρχή.

Έτσι ήταν πάντα. Από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι από την αρχή…

Με χιούμορ, με αγάπη και παιδικότητα, γιατί πάνω απ’ όλα αυτό ήταν το βασικότερο χαρακτηριστικό του: ήταν ένα μεγάλο παιδί και… στα παιδιά, μπορείς να τους συγχωρήσεις τα πάντα, χωρίς ποτέ να τους κρατήσεις κακία!

Έζησε μια ζωή στο «κόκκινο», έδωσε και πήρε αγάπη αλλά στο τέλος, «έφυγε» σχεδόν μόνος, όπως άλλωστε έζησε και τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τα πιο… ήρεμα αλλά και τα πιο ταλαιπωρημένα λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε…

Ήταν λίγοι εκείνοι που πήγαν να του πουν «καλό ΤΑΞίδι», αν και αυτός για πολλά χρόνια, ταξίδευε καθημερινά, πολύ κόσμο.

Όσοι όμως ήταν εκεί, αλλά και κάποιοι άλλοι που τον έβαλαν για πάντα στην καρδιά τους, θα τον κρατήσουν εκεί για πάντα κλεισμένο μέσα τους…

Στο καλό Αριώ μου…

Φιλικά και Πάντα Καλοπροαίρετα