LIFE
Η οικογένεια του έχει δημιουργήσει μια μακρά παράδοση στο χώρο της εμπορίας κοσμημάτων στα Χανιά, αλλά ο…χρυσός φαίνεται πως «δεν του γυάλισε» και γι’ αυτό το λόγο, στράφηκε από νωρίς προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Ασχολήθηκε με την έρευνα στη διαχείριση δεδομένων και κατόρθωσε πολύ σύντομα, να γίνει ένα από τα πιο λαμπρά «κοσμήματα» της Διεθνούς Ακαδημαϊκής Κοινότητας. Ο κ.Μίνως Γαροφαλάκης σήμερα, είναι ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους ερευνητές στις βάσεις δεδομένων (Databases) παγκοσμίως ενώ πρόσφατα τιμήθηκε καταλαμβάνοντας την 42η θέση στη διεθνή λίστα AMinerη η οποία περιλαμβάνει τους επιστήμονες με τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη! Στη συνέντευξη που παραχώρησε στα «Δια-Κρητικά» μιλά για την προσωπική ακαδημαϊκή του πορεία, αλλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, στα Ελληνικά πανεπιστήμια. Κόντρα στο κλίμα της εποχής, ο κ. Γαροφαλάκης δεν διστάζει να εκφράσει τις πολιτικές του απόψεις δημόσια, ενώ υπό προϋποθέσεις, αφήνει «παράθυρο ανοικτό» στο ενδεχόμενο εμπλοκής του τόσο με την πολιτική, όσο και με την τοπική αυτοδιοίκηση.
Ο κ. Μίνως Γαροφαλάκης καταλαμβάνει την 42η θέση στη διεθνή λίστα AMiner η οποία περιλαμβάνει τους επιστήμονες με τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η τεράστια αναγνώριση που δεχθήκατε τον περασμένο Σεπτέμβριο;
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η 42η θέση αναφερόταν σε ερευνητές μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή στην οποία δουλεύω, δηλαδή τις «Βάσεις Δεδομένων» (Databases). Παρ’ όλα αυτά, ήταν σίγουρα μία σημαντική διάκριση και μία ευχάριστη έκπληξη για εμένα να υπάρχει μια τεκμηριωμένη κατάταξη που με βάζει τόσο ψηλά στον χώρο μου. Οι Βάσεις Δεδομένων (και, γενικότερα, η Διαχείριση Δεδομένων) είναι μία ερευνητική περιοχή στην οποία οι Έλληνες έχουν δημιουργήσει μία πολύ ισχυρή παράδοση τις τελευταίες δεκαετίες, και αυτό φαίνεται και στην λίστα της AMiner, με (αν δεν κάνω λάθος) 7 Έλληνες στους πρώτους 100 ερευνητές σε Βάσεις Δεδομένων στον κόσμο. Με την 42η θέση, ήμουν 3ος ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες ερευνητές, αλλά και 1ος ανάμεσα σε αυτούς που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα – οπότε, ήταν σίγουρα μία μεγάλη τιμή και αναγνώριση της δουλειάς μου στον επιστημονικό μου χώρο, αλλά και της υψηλού επιπέδου έρευνας που κάνουμε εδώ στο Πολυτεχνείο Κρήτης.
Στην απονομή του βραβείου καλύτερης εργασίας (»Best Paper Award») στο διεθνές συνέδριο IEEE ICDE (2009)
Σε μια εποχή που ο στόχος του να εμπνεύσει κάποιος επί της ουσίας τη «μάζα» του κόσμου, είναι ζητούμενο – και πολύ περισσότερο στη χώρα μας – εσείς καταφέρνετε να είστε από εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή όχι στα στενά όρια μιας χώρας, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πως «μεταφράζετε» αυτή σας την επιστημονική επιρροή;
Η «επιστημονική επιρροή» είναι κάτι που εύκολα μπορεί να μετρήσει κανείς με σχετικά αντικειμενικές μετρικές και δείκτες (όπως, π.χ., τον αριθμό των αναφορών στην δουλειά σου) που μετρούν την απήχηση του έργου σου στην επιστημονική κοινότητα. (Σε τέτοιες μετρικές στηρίχθηκε και η λίστα της AMiner.) Σίγουρα υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην επιστημονική επιρροή και στο να καταφέρει κάποιος να εμπνεύσει τη «μάζα» του κόσμου (που είναι επίσης και πολύ πιο δύσκολο να μετρηθεί). Είμαι βέβαια πολύ ευτυχισμένος που βλέπω την δουλειά μου να έχει ευρεία απήχηση στην επιστημονική κοινότητα, και πραγματικά ελπίζω ότι η δουλειά αυτή, αλλά και γενικότερα η επιστημονική μου πορεία, μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για νέους Έλληνες ερευνητές και φοιτητές που ίσως τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον επιστημονικό τους χώρο. Και, βέβαια, αυτή την έμπνευση προσπαθώ όσο μπορώ να την μεταφέρω και στην καθημερινότητά μου με τους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές μου, καθώς και τους πιο νέους ερευνητικούς μου συνεργάτες.
Γιατί απουσιάζει αυτή η θετική επιρροή που μπορούν να έχουν κάποιες προσωπικότητες όπως εσείς από τη χώρα μας; Γιατί με απλά λόγια οι Έλληνες έχουν παύσει να εμπνέονται από ανθρώπους που μπορούν να ξανακάνουν «μεγάλη» αυτή τη χώρα;
Δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει αυτό: η έμπνευση υπάρχει, αλλά ίσως όχι στο εύρος που όλοι μας θα θέλαμε. Βλέπω σχεδόν καθημερινά φοιτητές και νέους ερευνητές να εμπνέονται από τα παραδείγματα διεθνώς καταξιωμένων Ελλήνων επιστημόνων, αλλά, όπως είπα και πριν, είναι πολύ πιο δύσκολο τέτοιες θετικές επιρροές να βρουν απήχηση σε ευρύτερες μάζες νέων στη χώρα μας. Μέρος της ευθύνης για αυτό σίγουρα πέφτει στην πολιτεία, η οποία ουσιαστικά δεν κάνει τίποτε για να προβάλλει το έργο και τα επιτεύγματα τέτοιων επιστημόνων – μην ξεχνάμε άλλωστε τις δηλώσεις και πολιτικές πρόσφατων υπουργών Παιδείας που ευθέως κήρυξαν πόλεμο στην άμιλλα και την αριστεία, προάγοντας την μετριότητα και την «εξίσωση προς τα κάτω». Είναι σαφές ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί ποτέ να υπάρξουν θετικές επιρροές στην νέα γενιά από το χώρο της επιστήμης. Από την άλλη πλευρά, μέρος της ευθύνης πέφτει και σε εμάς, τους επιστήμονες, που συχνά, όντας απορροφημένοι στο έργο μας, λειτουργούμε αποκομμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία. Σε αυτή την κατεύθυνση, προσωπικά, έχω συχνά προσπαθήσει τα τελευταία χρόνια να δείξω την έρευνα μου προς τα έξω, π.χ., δίνοντας εκλαϊκευμένες ομιλίες για ένα ευρύτερο κοινό σε διάφορες περιστάσεις. Σίγουρα πάντως, χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα – από όλες τις πλευρές – προκειμένου να υπάρξει μία ευρύτερη θετική επιρροή που τόσο χρειάζεται η χώρα.
«Η απόφαση να γυρίσω μετά από 15 χρόνια στην Αμερική και παρά τις τεράστιες επαγγελματικές ευκαιρίες εκεί, ήταν βαθιά προσωπική… Είχα συζητήσεις και με άλλα ιδρύματα αλλά, ειλικρινά, δεν θα ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού στην Ελλάδα»
Πριν από καιρό, στο ξεκίνημα της κρίσης πήρατε την απόφαση να επιστρέψετε στην Ελλάδα και την ιδιαίτερη σας πατρίδα την Κρήτη, αφήνοντας πίσω σας εταιρίες «Κολοσσούς» και θέσεις «πρόκληση» για πολλούς επιστήμονες – ανθρώπους καριέρας. Πήγατε ουσιαστικά κόντρα στο «ρεύμα» που θέλει το αντίθετο, τους έλληνες επιστήμονες να φεύγουν για το εξωτερικό…
Επέστρεψα στην Ελλάδα από Αμερική στα τέλη του 2008, δηλαδή στις απαρχές της κρίσης. Σίγουρα, κανείς (ούτε κι εγώ) δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πόσο πραγματικά βαθύ ήταν το πρόβλημα. Η απόφαση να γυρίσω μετά από 15 χρόνια στην Αμερική και παρά τις τεράστιες επαγγελματικές ευκαιρίες εκεί, ήταν βαθιά προσωπική: πλησιάζοντας πλέον και τα 40, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι ήθελα να μείνω για πάντα στο εξωτερικό, και ήθελα πολύ να δοκιμάσω την ζωή και την εργασία στον τόπο μου. Οπότε, σε συνάρτηση με την ευκαιρία που μου δόθηκε από το Πολυτεχνείο Κρήτης, ένα ίδρυμα το οποίο γνώριζα και είχα πάντα σε μεγάλη εκτίμηση, πήρα την απόφαση. Βοήθησε βέβαια πολύ το ότι θα επέστρεφα στην προσωπική μου πατρίδα, τα πανέμορφα Χανιά. Είχα συζητήσεις και με άλλα ιδρύματα αλλά, ειλικρινά, δεν θα ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού στην Ελλάδα…
Πολύ συχνά ακούω την ερώτηση «καλά, δεν το έχεις μετανιώσει που γύρισες;», και ειλικρινά μπορώ να απαντήσω «όχι». Μου αρέσει πάρα πολύ η ζωή στα Χανιά, και επιπλέον μου έχει δώσει την ευκαιρία να χτίσω μια δυνατή ερευνητική ομάδα στο Πολυτεχνείο Κρήτης (που ήδη μετράει αρκετές διεθνείς επιτυχίες και αναγνωρίσεις) και να έχω την αίσθηση ότι πραγματικά προσφέρω στον τόπο που γεννήθηκα. Τώρα, το πρόσφατο φαινόμενο του «αντίστροφου ρεύματος» νέων (αλλά και καταξιωμένων) επιστημόνων που εγκαταλείπουν την Ελλάδα είναι σίγουρα πολύ ανησυχητικό, και μας έχει χτυπήσει και εδώ στο Πολυτεχνείο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες στη χώρα σύντομα, αυτό το Ελληνικό «brain drain» θα γίνει ακόμα πιο έντονο και οι συνέπειες για την χώρα μπορεί να είναι καταστροφικές. Και, προσωπικά, όσο και αν το απεύχομαι, τους τελευταίους μήνες έχω αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο ότι ίσως χρειαστεί να ξαναφύγω στο εξωτερικό…
«Αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες στη χώρα σύντομα, το Ελληνικό «brain drain» θα γίνει ακόμα πιο έντονο και οι συνέπειες για την χώρα μπορεί να είναι καταστροφικές. Και, προσωπικά, όσο και αν το απεύχομαι, τους τελευταίους μήνες έχω αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο ότι ίσως χρειαστεί να ξαναφύγω στο εξωτερικό»
Παρουσίαση για το »Βραβείο Αριστείας του Πολυτεχνείου Κρήτης (2015)
ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ…ΟΥΡΑΓΟΙ!
Ποιο είναι το περιβάλλον εργασίας ενός Ακαδημαϊκού της δικής σας τάξης μεγέθους στην Ελλάδα και ποια τα μειονεκτήματα - ή τα πλεονεκτήματα(;) - σε σχέση με τις αντίστοιχες εκπαιδευτικές δομές του εξωτερικού;
Δύσκολο ερώτημα. Σε ότι αφορά την εκπαιδευτική καθημερινότητα ενός ακαδημαϊκού, δηλαδή τις καθημερινές επαφές με φοιτητές, συναδέλφους, και ερευνητικούς συνεργάτες, θα έλεγα ότι ίσως δεν υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Βέβαια, ειδικά οι προπτυχιακοί φοιτητές στο εξωτερικό τείνουν να είναι πιο σοβαροί, εργατικοί, και συνειδητοποιημένοι για αυτό που επιδιώκουν με τις σπουδές τους από το μέσο Έλληνα φοιτητή, αλλά η εμπειρία μου με τους καλούς Έλληνες φοιτητές μου έχει δείξει ότι μπορούν εύκολα να τους συναγωνιστούν και να τους ξεπεράσουν – δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κάθε χρόνο «εξάγουμε» φοιτητές οι οποίοι πραγματικά διαπρέπουν στα κορυφαία Πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης. Σε ότι αφορά ερευνητικές συνεργασίες, είμαστε πλέον στην εποχή του Διαδικτύου που μας επιτρέπει να δουλεύουμε καθημερινά με ερευνητές ανά την υφήλιο και να έχουμε διεθνή αναγνωρισιμότητα και επιρροή από ένα μικρό επαρχιακό Ίδρυμα στα Χανιά! Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν αρκετά και ουσιαστικά μειονεκτήματα στην Ελλαδικό χώρο που καθιστούν σχεδόν αδύνατο τον συναγωνισμό με μεγάλα Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Θα ξεχωρίσω τρία τέτοια (όχι αναγκαστικά ανεξάρτητα) μειονεκτήματα: (1) Η έλλειψη (και συνεχής υποβάθμιση) οποιασδήποτε ουσιαστικής εθνικής χρηματοδότησης για την Παιδεία και την Έρευνα, (2) Η έλλειψη προοπτικών για νέους επιστήμονες και μηχανικούς που ουσιαστικά οδηγεί λαμπρά νέα μυαλά να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό, και (3) Η έλλειψη ουσιαστικής σύνδεσης της ποιοτικής έρευνας που γίνεται στα Ελληνικά Πανεπιστήμια με την παραγωγή και την βιομηχανία στην χώρα. (Δείτε, π.χ., πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Αμερικάνικη Silicon Valley – ας μην ξεχνάμε ότι εταιρείες «κολοσσοί» όπως η Google, ξεκίνησαν μέσα από Πανεπιστήμια!) Αν δεν αλλάξουν αυτές οι τρείς παράμετροι, δυστυχώς τα Ελληνικά Πανεπιστήμια θα συνεχίσουν να είναι ουραγοί των Ιδρυμάτων του εξωτερικού…
«Ο «θάνατος» της «Αριστερής ελπίδας» ίσως τελικά είναι ένα θετικό αποτέλεσμα από την όλη ιστορία. Εύχομαι και ελπίζω οι Έλληνες να έχουν πλέον κατανοήσει ότι τα λαϊκίστικα παραληρήματα του τύπου «καταργούμε την λιτότητα», «σκίζουμε τα μνημόνια», κτλ., δεν θα μπορέσουν ποτέ να δώσουν ουσιαστική λύση στα προβλήματα της χώρας»
Παρακολουθώντας σας κανείς μεταξύ άλλων και μέσα από τη «δράση» σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντιλαμβάνεται πως είσαστε βαθιά προβληματισμένος από την πολιτική κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα. Υπάρχει «Ελπίδα» μετά και τον «θάνατο» της «Αριστερής» ελπίδας…;
Είναι αλήθεια ότι τους τελευταίους μήνες έχω πλέον σταματήσει να βλέπω Ελληνική τηλεόραση, οπότε η μόνη ουσιαστική πληροφόρησή μου για τη χώρα έρχεται από το Διαδίκτυο. Και, όντως, πολλές φορές νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω ή να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου στο κοινωνικό δίκτυο του Facebook. Θα έλεγα ότι αρκετές φορές παρασύρομαι και γίνομαι περισσότερο ενεργός από όσο χρειάζεται, και αρκετός κόσμος μου το έχει υποδείξει. Ειλικρινά όμως, είναι πολλές οι περιπτώσεις στις οποίες δεν μπορώ να συγκρατηθώ βλέποντας τις γελοιότητες του άκρατου λαϊκισμού που ζούμε αυτή την περίοδο και τις τραγικές συνέπειες που είχε, έχει, και θα έχει για την χώρα. Βέβαια, ο λαϊκισμός με στόχο το να γαντζωθεί κάποιος στην εξουσία είναι πλέον μία πολύ δημοφιλής συνταγή και διεθνώς, όπως απέδειξαν και οι εκλογικές νίκες του Trump στην Αμερική και του BrExit στην Μεγάλη Βρετανία. Έχω όμως δυστυχώς την αίσθηση ότι οι συνέπειες θα είναι πολύ πιο δυσμενείς για την Ελλάδα λόγω της ευάλωτης οικονομικής κατάστασης στην οποία ήδη βρισκόταν η χώρα. Ο «θάνατος» της «Αριστερής ελπίδας» ίσως τελικά είναι ένα θετικό αποτέλεσμα από την όλη ιστορία – πραγματικά εύχομαι και ελπίζω οι Έλληνες να έχουν πλέον κατανοήσει ότι τα λαϊκίστικα παραληρήματα του τύπου «καταργούμε την λιτότητα», «σκίζουμε τα μνημόνια», κτλ., δεν θα μπορέσουν ποτέ να δώσουν ουσιαστική λύση στα προβλήματα της χώρας. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με ρεαλιστικά πλάνα και πολιτικές που θα μπορέσουν να προχωρήσουν στις βαθιές δομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειάζεται ο τόπος. Υπάρχει λοιπόν σίγουρα ελπίδα, αλλά ο χρόνος έχει αρχίσει πλέον να πιέζει ασφυκτικά…
Στην βράβευση του Κωνσταντίνου Δασκαλάκη στις Βουκολιές (2011)
Ποιο «μείγμα» πολιτικής μπορεί να βάλει την Ελλάδα σε τροχιά εξόδου από την οικονομική – κοινωνική κρίση;
Κοιτάξτε, δεν είμαι ούτε πολιτικός ούτε οικονομολόγος, οπότε μάλλον δεν μπορώ να σας δώσω συγκεκριμένες απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Από την άλλη, ακόμα κι εγώ μπορώ να δω ότι ξεκάθαρα η χώρα δεν είναι στη σωστή τροχιά: Η συνεχής διόγκωση του δημοσίου, η παράλογη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών, η έλλειψη ουσιαστικών δομικών μεταρρυθμίσεων, το εντελώς ξέφραγο πλέον μεταναστευτικό, αλλά και η διαρκής αντιπαράθεση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, σίγουρα δεν μπορούν να αλλάξουν το οικονομικό-κοινωνικό κλίμα ή να φέρουν ουσιαστικές επενδύσεις και την πολυπόθητη ανάπτυξη. Αν πραγματικά θέλουμε η Ελλάδα να είναι μία υγιής δυτικο-Ευρωπαϊκή χώρα, χρειαζόμαστε δραστική αλλαγή ρότας, και όπως ανέφερα και πριν, ο χρόνος πιέζει πλέον ασφυκτικά.
ΑΝΟΙΧΤΟ «ΠΑΡΑΘΥΡΟ» ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Έχετε δεχθεί κάποια πρόταση και αν όχι , υπό ποιες συνθήκες θα σκεφτόσασταν να… βγείτε μπροστά, σε πολιτικό επίπεδο, αν σας το ζητούσε κάποιος πολιτικός φορέας;
Όχι, δεν έχω δεχθεί τέτοιες προτάσεις, και το θέμα της πολιτικής μου είναι μάλλον ξένο μια και ποτέ δεν υπήρξα ενεργό μέλος σε οποιαδήποτε κομματική νεολαία, πολιτική οργάνωση, κτλ. Σε ότι αφορά την πιθανότητα πολιτικής δραστηριοποίησης μου, θα έλεγα ότι, τουλάχιστον προς το παρόν, μάλλον θα προτιμήσω να αφιερώνω τον χρόνο μου στα θέματα της επιστήμης μου και στην οικογένειά μου. Βέβαια, θα είναι χαρά μου να κάνω μία συζήτηση επί πολιτικών θεμάτων (ειδικά σε τομείς με τους οποίους έχω επαφή, όπως Παιδεία, Έρευνα και Τεχνολογία, κτλ.) εάν κάποιος μου το ζητήσει, και πιθανόν να σκεφτώ κάποια πρόταση εφόσον υπάρχει ισχυρή ταύτιση απόψεων για την θέση και την προοπτική της χώρας – όμως, όπως ανέφερα και πριν, δεν έχουν υπάρξει τέτοιες συζητήσεις/προτάσεις.
Πέραν της πολιτικής, ένας χώρος στον οποίον Εθνικά υστερούμε, σε επίπεδο Χανίων, σημαντική υστέρηση καταγράφεται και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Θα τοποθετούσατε τον εαυτό σας ως μέλος μιας δημοτικής ομάδας που θα «έβλεπε» διαφορετικά τα Χανιά;
Νομίζω η προηγούμενη απάντησή μου με καλύπτει και στο ερώτημα της πιθανής δραστηριοποίησης μου σε επίπεδο δημοτικής ομάδας. Δεν το αποκλείω εφόσον υπάρχει κάποιο κοινό όραμα για την πόλη των Χανίων, αλλά προς το παρόν δεν έχουν υπάρξει τέτοιες συζητήσεις/προτάσεις και δεν είναι κάτι που σκέφτομαι ενεργά.
Με τον Πρύτανη Β.Διγαλάκη στην απονομή του »Βραβείου Αριστείας» του Πολυτεχνείου Κρήτης (2015)
ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΟΔΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ
Το Πολυτεχνείο Κρήτης παράγει ένα πολύτιμο έργο και μπορεί να αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης όχι μόνο για τα Χανιά αλλά για το νησί γενικότερα. Η σημαντικότητα αυτού του Ιδρύματος, έχει «μεταφραστεί» - αξιοποιηθεί από τους τοπικούς φορείς- παράγοντες όσο θα έπρεπε;
Πιστεύω πως όχι. Το Πολυτεχνείο Κρήτης όντως παράγει πολύτιμο και πολυσχιδές επιστημονικό έργο το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί με πολλαπλά οφέλη για το νησί μας. Μέρος της ευθύνης βέβαια πέφτει και σε εμάς που, σαν ακαδημαϊκοί, συχνά μένουμε κλεισμένοι στον επιστημονικό μας μικρόκοσμο και δεν επιδιώκουμε ανοίγματα προς την τοπική κοινωνία. Με μεγάλη μου χαρά πάντως έχω δει την κατάσταση να αλλάζει προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια, ειδικά κάτω από την τωρινή διοίκηση του Πολυτεχνείου Κρήτης, και ήδη βλέπουμε κάποια απτά αποτελέσματα, όπως νεοφυείς (startup) εταιρείες με τεχνολογίες που αναπτύχτηκαν στα εργαστήρια μας ή συμφωνίες ουσιαστικής συνεργασίας με διάφορους τοπικούς φορείς. Πρόσφατες πρωτοβουλίες, όπως η «Ημέρα Επιστήμης & Τεχνολογίας» κατά την οποία το Πολυτεχνείο ανοίγει τις πόρτες του και επιδεικνύει τα επιστημονικά του επιτεύγματα σε μικρούς μαθητές, είναι ένα ακόμα παράδειγμα της προσπάθειας που γίνεται για άνοιγμα στην τοπική κοινωνία. Αυτά είναι σίγουρα πολύ ενθαρρυντικά σημεία, και πραγματικά ελπίζω να υπάρξουν πολλά ακόμα τέτοια παραδείγματα αξιοποίησης και θετικής επιρροής του Πολυτεχνείου στα Χανιά και γενικότερα στην Κρήτη στο εγγύς μέλλον.
