LIFE
Της Χρύσας Ζερβού
Τα λόγια είναι πολλές φορές φτωχά για να περιγράψουμε μια κατάσταση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι λίγα για να περιγράψουμε την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μας για τη μητέρα.
Η μητέρα, μας κουβαλάει εννέα μήνες, μας φέρνει στη ζωή μετά από κόπο, και ακόμα κι όταν μεγαλώνουμε και ανεξαρτητοποιούμαστε έχει πάντα την έννοια μας.
Τρυφερότητα, αγάπη και θυσίες. Αυτές οι λέξεις έρχονται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι την μητέρα. Μπορεί να έχουμε μεγαλώσει και οι συνθήκες να μας έχουν κάνει σκληρούς, όμως η μητέρα θα είναι πάντα η «μανούλα»!
Ξενύχτησε για εμάς, για να μας ταΐσει, για να μας ησυχάσει. Μετά ξενυχτούσε περιμένοντας να επιστρέψουμε σώοι στο σπίτι και ας ξυπνούσε 5 η ώρα για να πάει το πρωί στη δουλειά, προκειμένου να μην μας λείψει τίποτα. Κι ας ήταν άρρωστη, κι ας πονούσε.
Ήταν εκεί. Σε όλες τις φάσεις, να υπομένει, να ζει μόνο για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Δεν την νοιάζει να αγοράσει κάτι για τον εαυτό της, δεν την νοιάζει αν δεν έχει καινούριο μπουφάν να φορέσει. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να τα έχουν όλα αυτά τα παιδιά της.
Πολλές φορές δεν της λέμε πόσο την αγαπάμε, δεν της εκφράζουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη μας για όλες τις θυσίες που έχει κάνει.
Μα το ξέρει. Όλες οι μανούλες έχουν ένστικτο, το γνωρίζω αυτό αν και δεν είμαι η ίδια μητέρα. Δεν ‘πα να είσαι 1000 χιλιόμετρα μακρυά, η μάνα αντιλαμβάνεται μόλις ακούσει τη φωνή σου ότι κάτι συμβαίνει.
Κι αν λείπεις, ξέρει ότι τη σκέφτεσαι και έχεις την έννοια της κι ας έχει παρέα τον μπαμπά που ζει μαζί του κοντά τριάντα χρόνια…
Η μητέρα είναι η ίδια η αγάπη, η τρυφερότητα, η αφοσίωση, η θυσία, η προστατευτικότητα, η συμβουλή, η περηφάνια, το κίνητρο, η αγκαλιά, η ανάγκη, ο αγώνας, ο θησαυρός, ο άγγελός μας.
Μητέρα, αν δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να στα πω όλα αυτά, στα γράφω δημόσια…
Μεγάλωσες ένα παιδί που του πρόσφερες τα πάντα, παρά τις αντίξοες συνθήκες, με το ήθος και τις αξίες σου, και το έκανες ότι είναι σήμερα.
Για τη Σοφία μου…
