LIFE
Είναι σίγουρά ωραίο να συναντάς μετά από καιρό ανθρώπους που… συστήθηκες μαζί τους επαγγελματικά και στο πέρασμα του χρόνου τα χνάρια σου ξαναβρίσκουν τα δικά τους, και ανακαλύπτεις πως έχεις να μοιραστείς παρέα τους, όμορφες συζητήσεις για το… μεσοδιάστημα. Κάτι τέτοιο συνέβη και με την ταλαντούχα Βάλια Αλεξίου, της οποίας υπέγραψα την πρώτη συνέντευξη της πριν από δώδεκα χρόνια περίπου και πριν από λίγες ημέρες, μας δόθηκε η ευκαιρία να τα… ξαναπούμε!
Δώδεκα χρόνια από την εποχή που είχαμε κάνει την πρώτη μας συνέντευξη.. Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από τότε…
Πολλά χρόνια πίσω όντως.. Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος στα Χανιά που μου πήρε συνέντευξη όταν ξεκινούσα, επομένως έχω συνδέσει θετικά το όνομά σου και χαίρομαι πολύ που τα ξαναλέμε μετά από τόσα χρόνια. Ξέρεις, είναι πολύ όμορφο να συναντιούνται δύο άνθρωποι μετά από πολύ καιρό και να υπάρχουν και οι δύο ενεργά σε έναν χώρο που δεν είναι και ο πιο ακριβοδίκαιος-εύκολος. Όσο για το πολύ νερό που έχει κυλήσει όπως λες, σε ευχαριστώ που το αναγνωρίζεις απλά εγώ το μεταφράζω σαν φυσική εξέλιξη όταν αγαπάς αληθινά ένα αντικείμενο.
Πως φαντάζεσαι τη Βάλια, σε δώδεκα χρόνια από σήμερα;
Αν το θέλει ο Θεός και η ίδια η ζωή, σε 12 χρόνια από τώρα ,επαγγελματικά θα ήθελα να συνεχίσω να υφίσταμαι στο χώρο του τραγουδιού, να έχω τα δικά μου τραγούδια και να έχω πετύχει κάποιες σημαντικές για μένα συνεργασίες με ανθρώπους που έχω στην καρδιά μου. Όσον αφορά το προσωπικό τομέα, θα ήθελα να έχω βιώσει ως τότε, ομαλότητα, πράξεις και όμορφες γεμάτες στιγμές, έννοιες συνοδευόμενες από αθεράπευτη αγάπη.
Η πιο δυνατή «στιγμή» μου ήταν η πρώτη μου συναυλία…
Ποιες θεωρείς τις πιο σημαντικές στιγμές της μέχρι σήμερα πορείας σου…
Κάθε στιγμή 13 χρόνια τώρα.. Kάθε βραδιά είναι πολύ σημαντική για μένα, όμως οι πιο ξεχωριστές είναι: η ηχογράφηση του πρώτου μου τραγουδιού το 2013 στην Αθήνα, οι παρουσιάσεις αργότερα στην Κρήτη, όταν ξεκίνησα να τραγουδάω σόλο τα τελευταία χρόνια και να ερμηνεύω αυτά που αγαπώ με μια κιθάρα, πιάνο ή μπάντα, η συνεργασία με τον συνθέτη Κώστα Λειβαδά και την Ερωφίλη, μα η πιο δυνατή μου στιγμή είναι η πρώτη μου συναυλία φέτος στις 28 Ιουνίου στο Σπήλαιο Μελιδονίου με τον Δήμο Μυλοποτάμου.
«Αν δουλεύεις στην Κρήτη από επιλογή, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, χώροι και ζεστοί άνθρωποι με μεράκι να σε βοηθήσουν να αναδείξεις αυτό που κάνεις στο τόπο σου. Η Αθήνα έχει το προτέρημα ότι σου διευρύνει κύκλους και ανοίγουν ίσως πιο σημαντικές πόρτες καθώς είναι καλλιτεχνικό κέντρο και μεγάλο σχολείο»
Πόσο διαφορετικές είναι οι ευκαιρίες που δίνονται σ’ έναν καλλιτέχνη για ν’ αναδείξει το ταλέντο του σε μια πόλη της περιφέρειας σε σχέση με την Αθήνα..;
Είναι ανάλογα πού θες να απευθυνθείς. Αν δουλεύεις στην Κρήτη από επιλογή, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, χώροι και ζεστοί άνθρωποι με μεράκι να σε βοηθήσουν να αναδείξεις αυτό που κάνεις στο τόπο σου. Η Αθήνα έχει το προτέρημα ότι σου διευρύνει κύκλους και ανοίγουν ίσως πιο σημαντικές πόρτες καθώς είναι καλλιτεχνικό κέντρο και μεγάλο σχολείο για όσο καταφέρεις να δουλέψεις εκεί. Η συνεργασία με κορυφαίους μουσικούς και εν γένει ανθρώπους του χώρου είτε στην επαρχία είτε στην πρωτεύουσα, είναι αυτή που σε κρατάει σε μια συνεχή εγρήγορση και δίψα για εξέλιξη.
«Με επιμονή και υπομονή έρχονται ωραίες στιγμές. Και η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παζλ από στιγμές. Απλά η επιμονή θέλει μέτρο και χρειάζεται επίγνωση ότι υπάρχει και η σιωπή-αποχώρηση γιατί η αγάπη ναι μεν διεκδικεί, αλλά σου δίνει και χώρο να αναπνεύσεις»
Τι σ’ έχει διδάξει η ενασχόληση σου με το τραγούδι όλα αυτά τα χρόνια;
Ότι πορεύεσαι μόνος. Μπορεί να βρεθούν άτομα να θελήσουν να σε βοηθήσουν με την καρδιά τους, αλλά οι άνθρωποι γενικώς χάνονται με το πέρασμα των χρόνων, οι εποχές που ζούμε δεν είναι και οι πιο ευνοϊκές για να λάμψει η αλήθεια και ουσιαστικά στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις, πράγμα που σε κάνει πιο δυνατό. Επίσης ένα άλλο μότο μου πλέον είναι ότι ο προορισμός δεν είναι η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι. Από τη στιγμή που το κατάλαβα αυτό, έχει αλλάξει όλη μου η κοσμοθεωρία και απολαμβάνω επί της ουσίας τα πράγματα.
H αδικία δεν πρέπει να μας στενοχωρεί, αλλά αντίθετα να μας πεισμώνει!
Έχεις αισθανθεί πως σ’ έχουν αδικήσει επαγγελματικά και αν ναι, πως το αντιμετώπισες;
Ναι, έχω νιώσει αδικία κυρίως στο ξεκίνημά μου σχετικά με το χρόνο που μου αναλογούσε στη σκηνή και το ρεπερτόριο που μου έδιναν να τραγουδήσω, όμως, αυτή ήταν η φυσιολογική ροή τότε, έπρεπε να περάσω από αυτό το στάδιο γι’ αυτό και ποτέ δεν αντιμίλησα ούτε παραπονέθηκα. Έσκυβα το κεφάλι και μελετούσα. Όλα θέλουν το σωστό timing για να γίνουν, απλά όταν είσαι μικρός, αδημονείς. Τώρα που ο χρόνος είναι με το μέρος μου, πράγμα το οποίο ήρθε από μόνο του χωρίς να πιέσω καταστάσεις, συνειδητοποιώ ότι η αδικία δεν πρέπει να μας στενοχωρεί, αλλά αντίθετα να μας πεισμώνει.
Υπήρξε φορά που να είπες στη Βάλια, «ας το κορίτσι μου» και το επόμενο λεπτό να έχεις πεισμώσει περισσότερο για να τα καταφέρεις;
Γενικά, είμαι πολύ πεισματάρα και δε λέω καθόλου «άστο κορίτσι μου»! Πιστεύω ότι όταν αγαπάμε κάτι ή κάποιον, ποτέ δεν καταθέτουμε τα όπλα έτσι εύκολα, πολεμάμε, διεκδικούμε, βιώνουμε την απόρριψη, κάνουμε τρέλες. Μόνο έτσι με επιμονή και υπομονή έρχονται ωραίες στιγμές. Και η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παζλ από στιγμές .Απλά η επιμονή θέλει μέτρο και χρειάζεται επίγνωση ότι υπάρχει και η σιωπή-αποχώρηση γιατί η αγάπη ναι μεν διεκδικεί, αλλά σου δίνει και χώρο να αναπνεύσεις.
Πόσο βοηθούν έναν καλλιτέχνη τα Social media, βλέπω πως έχεις καλή σχέση μαζί τους…
Ναι, ισχύει. Τα social media έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας γιατί είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους φίλους μας και τον κόσμο που μας ακολουθεί. Προσωπικά τα χρησιμοποιώ για να προβάλλω τη δουλειά μου, να ανακοινώνω προσεχείς εμφανίσεις αλλά και για να αποφορτίζομαι μιλώντας με φίλους. Τα παλαιότερα χρόνια που δεν υπήρχαν, μπορεί η ζωή μας να ήταν πιο απλή, όμως στο καλλιτεχνικό κομμάτι βοηθάει αρκετά καθώς έρχεσαι πιο κοντά με αυτόν που θαυμάζεις, βλέπεις στιγμές από την καθημερινότητά του και πλέον του μιλάς άρα αναπτύσσεται μια πιο διαπροσωπική επαφή και αυτό όταν έχει θεμιτά όρια, είναι πολύ όμορφο.
Θ’ άλλαζα ίσως τη στενομυαλιά κάποιων εδώ στην Κρήτη…
Τι σε «χαλάει» στην Κρήτη και στους ανθρώπους της το οποίο αν είχες τη δυνατότητα θα το άλλαζες με μιας…;
Τον τόπο μου τον αγαπώ και δε τον αλλάζω με τίποτα γιατί έχουμε όλα τα καλά του θεού, ο λεγόμενος επίγειος παράδεισος. Σχετικά με τους ανθρώπους, δεν έχω κάποιο παράπονο γιατί είμαστε ωραίοι τύποι, δοτικοί και φιλόξενοι. Ίσως τη στενομυαλιά κάποιων αν μπορούσα θα άλλαζα και το γεγονός ότι η αποδοχή μερικών έρχεται μόλις δουν να πετύχεις κάτι σημαντικό. Το ότι προσπαθείς όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσεις σε αυτό το σημαντικό που βλέπουν, δε μετράει για αυτούς. Αυτό με ενοχλεί, αλλά υποθέτω αυτό υπάρχει σε κάθε πόλη και σε κάθε χώρο.
Ποιο και γιατί θεωρείς πως είναι το σημαντικότερο τραγούδι που έχεις ακούσει και θα ήθελες να το έχεις ερμηνεύσει πρώτα εσύ;
Αγαπάω πολύ τα παλιά λαϊκά τραγούδια και συγκεκριμένα Μαρινέλλα και Βάνου που σημαίνει ότι έχω πολύ υλικό να σου πω. Ενδεικτικά θα αναφέρω το «αθάνατο νερό» από Μαρινελλα και το «σταγόνα σταγόνα» από Βάνου γιατί μιλάνε για αυτή την αιωνία αγάπη, αυτήν που τη νιώθεις μια φορά και είναι ο ένας η ψυχή του άλλου.
Έχεις πιάσει τον εαυτό σου ποτέ να λέει «εγώ το λέω καλύτερα»;
Στο παρελθόν ναι ,τώρα όμως όχι δε το έχω πει .Αυτή η σκέψη είναι πολύ άσχημη, έχω ωριμάσει, νιώθω πολύ καλά με μένα πάνω στη σκηνή και δε θέλω να γεμίζω τη ψυχή μου με ερωτηματικά και κακίες. Αφήνω τον κόσμο να μιλάει και να κάνει κριτικές. Το μόνο που με αφορά σαν Βάλια είναι να τραγουδήσω σωστά, να μοιραστώ συναισθήματα και να γίνω καλύτερη.